Respectfully Yours

Chapter 60

Lukas

Wear the best suit, show your smile and confidence.

Bumuntong hininga ako habang nakaharap ako sa salamin.

I need to talk to her, kahit ipagtabuyan pa niya ako, pipilitin ko siya na makinig sa akin.

I'll prove to her that she's the one I love, siya lang. I will never give up on her. Hindi ko siya kailanman

bibitawan kahit ipagtabuyan niya ako. Dahil alam ko na may pag-asa pa sa aming dalawa.

"Sir the flowers." Ani ng secretary ko habang binigay sa akin ang mga bulaklak na ako mismo ang

pumili. She likes yellow tulips.

Bumuntong hininga muli ako bago ko simulan na paandarin ang sasakyan. Medyo nanhihina ang aking

loob. Nah! I can do it! Kaya ko ito. I will make her mine again.

Nasa tapat ako ng bahay nila, mas lalo akong kinakabahan. Fuck Lukas! Hindi ka dapat kabahan.

You're the man with confidence.

Agad naman akong pinagbuksan ng mga guards. Habang papalapit ako mas kinakabahan ako.

Dammit!

As I enter their house I am expecting na galit sila sa akin, but manang gave me a smile at itinuro si

Anikka na nasa taas.

Napangiti ako, this might be a good sign, na maayos namin ito.

Hanggang sa nasa tapat na ako ng pintuan ng kwarto niya, huminga muna ako ng malalim bago

magbigay ng katok.

Nakatatlong katok ako ng bumukas ang pinto.

"Manang sabing hu-- OMG! Anikaaa!" Halos nanlaki ang mata ng kaibigan ni Anikka sa galat. Masyado

ba akong gwapo ngayon.

Nang makita ko si Anikka ay kaagad nilang isinara ang pinto pero naging maagap ako at hindi nila ito

naisara ng mabuti at nakapasok ako. Content is property © NôvelDrama.Org.

"Anikka, let's talk. Wala iyung narinig mo o nakita mo. I didn't intend to hurt you." Matapang siyang

humarap sa akin, pero kitang kita ko ang pangingilid ng luha sa kanyang mga mata. I want to hug her,

ayoko na talaga siyang nakikita na nasasaktan. Gusto ko ng bumalik na kami sa dati.

Ilalapit ko pa lang ang kamay ko sa kanya pero agad niya itong tinapik.

"Talaga lang ha. Kasi malinaw na lahat ng nakita ko.Wala ng explanation doon at wala tayong pag-

uusapan pa!" Sa kada bitaw niy

"Anikka, listen." Please Anikka huwag mo kong ayawan. Mahal na mahal kita, hindi ko kakayanin

"No! Alis!" Siya na ang mismo nagtaboy sa akin palayo. Alam kong nasasaktan siya pero

ipinaparamdam niya sa akin na pinagtatabuyan na niya ako. Imbis na pigilan ko ay para akong

nanghihina, hindi ako makaisip ng maayos, nangingibabaw sa akin ang kirot.

Dahan dahan akong lumabas

Nakasandal lang ako sa montero, hindi ako aalis, I will never. Hindi ko siya susukuan at gusto kong

patunayan sa kanya iyon. I will never leave her.

Tumingin muli ako sa bintana, baka sakali na nakasilip siya doon.

Halos manlaki ang mga mata ko sa nakita ko.

She's kissing someone.

Wala na ba talaga kami?

Nicole

Oo nakikita ko na siyang ngumingiti ngayon, nakikita ko siyang masaya.

Pero hindi totoo ang lahat ng iyon. Alam ko yung tunay niyang ngiti, tunay na tawa. Yung masaya

talaga siya.

Kasi kahit na nakikita namin siya na masaya, dahil sa sinsabi niya na nakaganti na siya kay Lukas.

Pero hindi ako naniniwala kay Anikka, dahil may lungkot pa rin sa kanyang mga mata.

Alam ko na mahal pa rin niya si Lukas sa kabila ng panloloko nito sa kanya.

But teka? Niloko nga ba.

Kasi hindi naman magkakaganoon si Lukas, na kinakailangan pa niya na suyuin si Anikka, na

maghintay sa labas ng bahay nila hanggang madaling araw.Gusto ko man na sabihin iyon kayAnikka,

pero baka masaktan lamang siya kapag binanggit ko si Lukas, kakapatahan sa kanya noong mga oras

na iyon.

Nakapagtataka, dapat ay masaya siya at pwede na sila ni Eris, pero hindi bakit ang lungkot niya,

nasasaktan din sa mga nangyayari. Ayaw ko man maniwala dahil isa siyang hamak na babaero noon

at magaling manloko ng mga babae.

He is such a changed man now..

Sadyang may mali talaga.

Bumuntong hininga ako bago ako kumatok si pinto ng unit ni Eris. Kailangan kaming mag-usap dahil

siya ang puno't dulo nang lahat ng ito.

Kailangan kong gawin ito, dahil bilang kaibigan, gusto kong ibalik ang masayang siya. Ayoko nang

makita pa na nalulungkot siya. Masakit din iyon sa akin na nakikita siyang nasasaktan.

"Nicole, naparito ka. Bakit?" Nakatingin lang ako sa kanya, habang sa pagtingin ko sa kanya,

nakakaramdam ako ng galit sa kanya.

Siya lang naman ang nakikita kong puno't dulo nitong mga nangyayari. Nararamdaman ko na may

kinalaman siya sa mga nangyayari. Kailangan ko lang ng sagot.

"Eris alam ko ang lahat." Hindi ko na kailangan na magpaligoy-ligoy pa, gusto kong mag-usap agad

kami para maayos ito. Ayoko ng makita pa na nasasaktan si Anikka.

"Alam mo ang alin?" Pamamaang-maangan niya. Agad akong nairita, bakit hindi niya pa sabihin agad

ang totoo, wala na pa siyang dapat itago.

"Alam ko ang alam mo Eris na ikaw ang may pakana ng lahat ng ito."

"Ano ba iyang pinagsasasabi mo Nicole." Agad kong hinawakan ang juice at binuhos ko sa mukha

niya. Sa mukha niya mismo, para mahimasmasan siya sa mga pinagagagawa niya.

"Ikaw ang dahilan kung bakit naghiwalay si Lukas at Anikka. Hindi totoo na may namagitan sa inyo.

Gawa gawa mo lang ang lahat ng ito, para saan? Para saan? Para kay Lukas. Hindi na siya sayo Eris."

Hindi ko mapigilan na magtaas ng boses sa kanya, nag-ipon lahat ng galit ko. Siya ang dahilan kung

bakit miserable ngayon si Anikka, pati na rin si Lukas. Paano niya nagawa ito sa kaibigan niya? Anong

klase siyang tao.

Nag-iba ang mukha ni Eris, mula sa masaya ay naging galit ito.

"Akin siya! Akin siya!" Sigaw niya, umiling lang ako dahil maling-mali ang ginawa niya. Hindi niya

pagmamay-ari si Lukas at wala siyang karapatan na sirain sila.

"Walang iyo Eris." Tanging sabi ko at dapat niyang malaman.

"Kung kaibigan ka talaga namin. Let them." Tapos ay umalis na ako, hindi ko na alam ang dapat kong

gawin. Kumukulo agad ang aking dugo, baka hindi ko mapigil ang sarili ko at kung ano pa ang magawa

ko sa kanya.

Ibang-iba na siya talaga.

Lukas

As a look to a pile of files emvading my desk, I cant help myself to think my Anikka. No, she's not mine

anymore, we are over. That is a fact that I need to accept, even it is hard, it is painful. I need to forget

her. So the pain will stop.

Crap! I wish to

Even I put my attention to those documents, I cant fucking forget her. I can't even erase her in my

mind, like she was very attached to it. Dammit.

"Sir may tumatawag po sa inyo." I just look to my secretary to my office door.

"I said don't enter unti I said so!" Sigaw ko. I need to be alone! I dont want anything.

Maya-maya ay may tumalak sa kanya. It is her friend.

"Kung tungkol lang yan kay Anikka, huwag mo na lang ituloy." I said, agad kong ibinalik ang atensyon

sa folder na binabasa ko. I'm not interested, I want to forget that woman.

"Lukas please kailangan mo itong malaman." Umiling ako, wala na akong dapat malaman lalo pa't

tungkol sa pa sa kanya.

"Pwede ba, I want to forget that girl. Guards!" Sigaw ko, gusto kong mawala siya sa paningin ko. She

reminds me of Anikka. Sa tuwing naalala ko siya, masasaktan ako at ayoko ng masaktan.

"Punyeta naman! Pwede ba na binatawan niyo ako. At ikaw hinayupak ka, pag nalaman mo lang itong

alam ko, ewan ko lang kung hindi ka kakaripas ng takbo kay Anikka."

"Ano bang kalokohan niyan." Sabi ko, para saan pa at lumalapit siya sa akin at may ipapaalam.

Ipapamukha niya pa ba na wala na kami, sasabihin ba niya na ayaw na sa akin ni Anikka? Na may

kapalit na talaga ako sa kanya.

I dont want to listen to that anymore.

"Ay kalokohan na binuntis mo ang kaibigan namin."

My jaw dropped.